BK halve triatlon Menen – 04:13:53 – 2/106 M40 (28/475 algemeen)

Wat.een.dag! Het BK halve triatlon in Menen stond vol van de spanning! Ondanks het slechte weer heb ik er volop van genoten, wat een prachtorganisatie van het team van Frederik Van Lierde. Ook na zijn carrière blijft hij zijn stempel drukken op de triatlonsport in Vlaanderen!

Zwemmen in de Leie

De start van de pro-wave was om 9u30. Aangezien ik toch wel behoorlijk ambitieus aan de start kwam, had ik me vooraf opgegeven om tussen de pro’s te starten. En dat bleek de juiste beslissing te zijn. Heel bewust positioneerde ik me achteraan in de wave, goed wetende dat ik de snelle zwemmers niet kan volgen. Van zodra het startschot weerklonk, probeerde ik meteen aan te klampen.

En met succes! Achteraan vormde zich een groepje, zwemmend aan een strak tempo, en omdat ik er in slaagde om bijna heel de tijd in de voeten te zwemmen van de atleten rondom mij, lukte het me om vrij vlot te volgen. Met een vrij goed gevoel kwam ik na 1900 meter zwemmen met een tijd van 0:33:40 uit het water. Minder leuk was dat het ondertussen aan het regenen was …

Vallen en gelukkig terug opstaan

Regen … niets voor mij … bang voor de kou, bang om te vallen … En mijn vrees kwam helaas uit … Na vier kilometer fietsen leek het even of het BK halve triatlon in Menen voor mij al gedaan was … Anticiperend op een scherpe bocht kwam ik uit de tijdritbeugels en hield ik mijn stuur aan de zijkant vast. Door een putje in de bocht schoven mijn handen over mijn nat stuur en vloog ik van mijn fiets. Kermend van de pijn lag ik daar, even dacht ik dat er een DNF achter mijn naam zou staan.

In die bocht stonden gelukkig enkele supporters die me direct kwamen helpen: voeten uit de pedalen, fiets aan de kant, me recht helpen, schade opmeten. En vooral, me even moed inspreken: ‘Het bloeden valt wel mee, de fiets lijkt in orde, probeer toch opnieuw te starten. De komende kilometers zijn steeds rechtdoor’. Dankzij dit figuurlijk, en daarbovenop ook letterlijk, duwtje in de rug zat ik na een paar minuten terug op de fiets.

Dan was het doorbijten. Het goede gevoel was totaal weg. Desondanks lukte het me wel om behoorlijke wattages te trappen waardoor ik langzaam maar zeker toch terug wat vertrouwen kreeg. Pas vanaf de tweede ronde kwam het goede gevoel weer, maar het bleef oppassen voor nieuwe valpartijen. Op dezelfde plaats waar Alexandra Tondeur ten val kwam in de eerste ronde, was ik zelf de volgende ronde aan het slippen en lukte het me maar net om recht te blijven.

Maar desondanks ging ik wel snoeihard vooruit. Met een gemiddelde van meer dan 39 kilometer per uur kwam ik terug in de wisselzone, de 90 kilometer gereden in 02:16:34. Blij dat het fietsen in dit barre weer voorbij was, begon ik vol goede moed te lopen.

Sprinten naar het zilver

Nooit kan je op voorhand inschatten hoe je de switch van fietsen naar lopen ervaart. Maar hier had ik meteen het goede gevoel te pakken. De halve marathon heb ik heel constant kunnen lopen, tegen een tempo van 3min50 per kilometer. De eerste ronde was behoorlijk eenzaam: soms lange wegen, niemand voor mij te zien, niemand achter mij te bespeuren. De passage door de decospan fabriek zorgde voor wat verstrooiing en was wel speciaal: honderden meters doorheen het bedrijf lopen langs stapels hout, machines, enz.

Tijdens de tweede ronde stak ik hier een atleet voorbij die me meteen probeerde te volgen. Na enkele kilometers achter mij te lopen, vroeg ik hem of hij zijn eerste of de tweede ronde liep. De eerste, riep hij in het frans, dus ik was gerust. Onterecht zo bleek, met zicht op de finish begon hij plots te sprinten. Meteen zette ik een versnelling in en het was echt zij aan zij spurten tot aan de meet. Binnenin had ik zoiets van ‘Niet met mij hé man, ge zit hier heel de tijd achter mij te lopen, nu gaat ge me niet kloppen aan de meet hé’. Met volle overgave kwamen we quasi gelijktijdig over de meet. Verschil: 0,07 seconden, in mijn voordeel!

En gelukkig maar, want zonder het echt te beseffen waren we aan het sprinten voor de zilveren medaille in mijn agegroup op het BK halve triatlon in Menen! Dit was echt wel een spannende apotheose van een mooie wedstrijd. Eindtijd: 04:13:53, een kleine anderhalve minuut na Bert Verbeke, de nieuwe Belgische kampioen in de categorie M40.

Door het slechte weer was het zeker geen gemakkelijke wedstrijd, en ik ben super tevreden met mijn tweede plaats! Alleen jammer van de val … en meteen komt de vraag, wat als ik niet gevallen was?

Nu even rusten, en dan volledige focus op mijn hoofddoel van 2021, Ironman Cascais! Ambitie: slot voor Hawaï 2022 bemachtigen!