Na vijf jaar vandaag eindelijk terug aan de start van een marathon. Doel was een eindtijd van drie uur, maar of dat echt realistisch was, zou vandaag blijken. De trainingen waren wel behoorlijk vlot verlopen en ik was gespaard gebleven van blessures.
Doel was om het vlagje van de drie uur te volgen, daar zo lang mogelijk bij te blijven en eventueel op het einde er nog voorbij te gaan. Maar die strategie viel al snel in het water, want van zodra het startschot gegeven werd, ben ik er meteen ingevlogen. Rustig beginnen zit nu eenmaal niet in mijn genen :).
Na 21 kilometer had ik een tijd van 1u23, een toptijd. Toen wist ik wel al dat ik dit tempo niet zou volhouden. Ik had al iets te veel krachten verbruikt, en het lastigste deel moest nog komen. Vanaf kilometer 28 verlaagde mijn tempo dan ook aanzienlijk, en vanaf kilometer 32 was het beginnen rekenen: lukt het nog om onder de drie uur te blijven?
Uiteindelijk werd het nog spannend, met een tijd van 2:58:15 kwam ik over de finish. Doel geslaagd, misschien had ik mijn wedstrijd wat beter moeten indelen, maar dat strookt gewoon niet met wie ik ben: van in het begin gas geven :).
Ik ben echt wel tevreden dat ik na vijf jaar zo een tijd neerzet. Dit was mijn negende marathon (de tiende moet iets speciaal zijn, niet ?) en slechts tweemaal finishte ik met een snellere tijd.
De tijd is wel gekomen om eindelijk voor de IRONMAN te gaan :).