2024 IRONMAN World Championship Hawaii – 09:46:37 – 69/303 AG 40-44 (469/2287 alg.)

Ola hou

Ola hou betekent ‘Nieuw leven’ en was het centrale thema van het IRONMAN World Championship Hawaii dit jaar. ‘Nieuw leven’ in de zin van ‘steeds opnieuw beginnen’ en ‘veerkracht’, maar ook echt als een nieuwe start. Na drie deelnames kan ik wel stellen dat Hawaii zorgt voor Ola hou. Elke deelname was voor mij best wel ingrijpend en heeft me gevormd tot de persoon die ik vandaag ben.

Het IRONMAN World Championship Hawaii is met geen enkele andere wedstrijd te vergelijken. Meteen na mijn deelname in 2022 wist ik dat ik hier opnieuw aan de start zou staan. Door een stomme drafting penalty had ik immers niet het gevoel dat ik me volledig had kunnen tonen. Hier zat meer in. En dat zou gebeuren in 2024!

Mijn voorbereiding was alvast perfect verlopen. Age group winst in IRONMAN Kalmar, 1/4 Izegem, 1/2 Nieuwkoop en 1/4 Turnhout, en een vierde plaats in IRONMAN Klagenfurt. En het hele jaar gespaard gebleven van blessures. De verwachtingen lagen hoog #sub9kona .

Ohana

Ohana betekent familie in de breedste zin van het woord. Iedereen die me volgt en steunt beschouw ik als mijn ohana. Teveel mensen om op te noemen, maar hier toch een speciale vermelding voor mijn zus Els en schoonbroer Bart die me vergezelden op mijn tocht naar The Big Island of Hawaii.

De vlucht verliep gelukkig vlekkeloos. Even stressen in San Francisco omwille van lange wachtrijen bij de grenscontrole, maar uiteindelijk kwamen we, zoals voorzien, aan op zondagavond. De dagen daarop stonden vooral in het teken van het wennen aan het uur verschil (12 uur verschil), de warmte (tussen de 25 en 30 graden in de schaduw) en de luchtvochtigheid. En een beetje toerist spelen natuurlijk, ook de derde keer viel er nog genoeg te ontdekken! Hawaii blijft verbazen.

Hoʻokūkū | De wedstrijd

De dag van de wedstrijd opgestaan om iets voor vier en ik voelde me behoorlijk goed én wakker. Body battery, HRV en rusthartslag zagen er ok uit, klaar voor de race! Pannenkoeken gegeten en daarna vertrokken richting Kona. Wat is het zalig om naar de wisselzone te stappen, overal staan enthousiaste vrijwilligers je aan te moedigen. Al vóór de start voel je je een held.

De pro’s startten hun IRONMAN World Championship Hawaii om 6u25. Age group 40-44 startte pas om 7u10 in wave 7, niet echt ideaal om zo lang te moeten wachten na het weerklinken van het startschot. Maar ik voelde me nog steeds vrij rustig en ik voelde me klaar om er tegenaan te gaan.

ʻAuʻau | Zwemmen

Rond zeven uur werden we in het water gelaten om een kleine 100 meter te zwemmen tot aan de startlijn. Al na een paar slagen voelde ik plots een tinteling aan mijn arm … kwallen. Gelukkig bleef het bij slechts een paar tintelingen tijdens de 3,8 km zwemmen en had ik er verder geen last van.

Daar lag age group 40-44 te dobberen, wachtend op de start. De oceaan was behoorlijk rustig en ik had me vrij voorin genesteld in het pak. Na enkele minuten werd het startsein gegeven en toen … chaos. Iedereen probeerde zijn plaats op te eisen en vaak was het duwen en geduwd worden. Gelukkig werd het na enkele honderden meters wat rustiger. Het lukte me vrij goed om in de benen te zwemmen en ik had echt wel het idee dat ik goed bezig was.

Toen ik echter na 3 kilometer even naar mijn uurwerk keek, zag ik dat ik al 58 minuten onderweg was… Mmm, dat valt tegen, een goede zwemtijd zat er duidelijk niet in. Uiteindelijk kwam ik pas na 01:12:32 uit het water, als 236/303 in mijn age group. Echt jammer, en ik heb niet echt een idee wat er aan de hand was… blijkbaar zat ik dan toch niet in de juiste benen.

Hoʻohana hewa | Fietsen

Bij het verlaten van de wisselzone sprong ik op mijn fiets, maar dat duurde niet lang. Na enkele trappen viel mijn ketting eraf. Aangemoedigd door heel wat supporters, lukte het me gelukkig vrij vlot om de ketting er terug op te leggen. En dan kon mijn inhaalrace beginnen.

Het eerste uur ging heel vlot, een gemiddelde van 40 km per uur zonder echt veel moeite te doen. De ene groep na de andere stak ik voorbij, en het deed deugd om te zien dat er veel minder gedraft werd dan twee jaar terug. Ook het tweede uur ging vlot, het lukte me goed om mijn vooropgestelde wattages te trappen en na exact 2u30 kwam ik aan het keerpunt in Hawi. Alles zag er nog goed uit, mooi op schema om een goede fietstijd te rijden.

Ondertussen was de wind komen opzetten. Tijdens de afdalingen na Hawi heb ik bewust niet te zot gedaan en me wat gespaard, zodat ik de laatste 80 kilometer goed zou doorkomen. Maar op de hellingen die volgden, begon ik plots moeite te hebben om mijn wattages te trappen en om in mijn beugels te blijven liggen… en het ging van kwaad naar erger… ik begon steeds meer af te zien. Plots stak ik geen atleten meer voorbij, maar werd ik voorbijgestoken. En waar ik nog een half uur eerder vol energie zat, werd het nu een lange lijdensweg… het was echt aftellen.

Net zoals bij het zwemmen, heb ik geen idee wat de oorzaak was. Ik heb voldoende gegeten en gedronken en me bij elke bevoorrading proberen afkoelen met ijskoud water. Maar plots ging het dus niet meer. Uiteindelijk kwam ik na 04:53:29 terug in de wisselzone, als 88ste van mijn age group. Tijdens het fietsen had ik dus bijna 150 plaatsen opgeschoven, maar dit was niet goed genoeg.

Holo | Lopen

En beter zou het niet worden. Toen ik van mijn fiets sprong, zei mijn lichaam plots ‘nee, lopen gaan we niet meer doen’. Echt bizar, normaal kan ik vlot wisselen en vind ik meteen mijn looptempo. Nu geraakte ik amper vooruit, en was ik zelf genoodzaakt om een stuk te stappen door de wisselzone. Ik begon me echt wel af te vragen waar ik mee bezig was … dit wordt nog een lange marathon… Nooit heb ik mijn normale looptempo gelopen, het was echt aftellen, van bevoorrading naar bevoorrading, waar ik soms liters ijswater over mijn hoofd kapte.

Op de Queen Ka’ahumanu Highway kruiste ik de pro’s. Het was straf om te zien dat wereldtoppers als Lionel Sanders, Kristian Blummenfelt en Sam Laidlow totaal gecrasht waren en amper vooruit kwamen. Ondertussen was het zwaar bewolkt geworden, waardoor de brandende zon gelukkig geen kans kreeg om de wedstrijd nog lastiger te maken. Energy Lab, het warmste punt van het loopparcours, was voor het eerst te doen qua warmte, maar ik bleef het heel lastig hebben.

De laatste tien kilometer lukte het me om een paar atleten te volgen en de laatste kilometer, toen het begon te regenen, kon ik zelf versnellen. Doel was om alleen aan de finish komen voor een knappe finishfoto 😉. En dat lukte zowaar, het was alsof ik de laatste honderden meters toch nog mijn loopbenen vond. Uiteindelijk liep ik 03:30:45 over mijn marathon.

Mahalo

Na 09:46:37 kwam ik over de finish, en hoewel dit helemaal niet was waarop ik gehoopt had, was ik superblij dat ik het gehaald had. Gefinisht als 69ste van de 303 atleten in mijn age group, en als 469ste van de 2287 atleten in het algemeen klassement.

Aan de finish werd ik opgewacht door een paar enthousiaste vrijwilligers die me ondersteunden en naar de recovery zone brachten. Daar had ik wel wat tijd nodig om te bekomen, want ik begon terug tintelingen in mijn vingers te krijgen. Maar na heel wat kippensoep en zoute chips, begon ik me terug ok te voelen.

Van de drie deelnames aan de IRONMAN World Championship Hawaii is dit de traagste… jammer dat mijn lichaam vandaag ‘nee’ zei, want voor de rest is alles quasi vlekkeloos verlopen. The Big Island geeft en neemt, en dit jaar was het duidelijk niet voor mij bestemd. Nu even rust en alles wat laten bezinken. Dit gaat nog even nazinderen… Maar ik moet proberen trots te zijn op mijn deelname. Ondertussen begint mijn IRONMAN palmares best wel indrukwekkend te ogen:

3x finisher IRONMAN World Championship Hawaii
1x finisher IRONMAN World Championship Nice
7x finisher IRONMAN, waarvan 3x age group champion

Mahalo betekent dank u! Mahalo voor al jullie steun!