IRONMAN KALMAR – 08:40:15 – 1/195 age-group (5/1874 alg.)

Wat een wedstrijd! Alle puzzelstukjes vielen in elkaar tijdens Ironman Kalmar. Finishen in 8u40, dat had ik zelf niet durven dromen!

Na Ironman Klagenfurt heb ik nochtans even getwijfeld of ik wel zou starten in Kalmar. Slechts 9 weken lagen tussen beide wedstrijden, waarvan 1 week herstel, 3 weken vakantie met de kids, 1 week ziek zijn en 1 week taperen… Van een ideale voorbereiding was er dus geen sprake. Maar ik had wel het gevoel dat ik iets recht te zetten had na Klagenfurt. Ironman Klagenfurt was zeker niet slecht, maar door de slapeloze nachten en de stress, heb ik niet het gevoel dat ik daar optimaal gepresteerd heb.

Doornroosje

De reis naar Kalmar was er alvast één zonder stress. Broer Bart nam de hele autoreis voor zijn rekening waardoor ik, 1400 kilometer later, vrij fris uit de auto stapte. En vanaf dan was het eigenlijk genieten. Op donderdag Kalmar gaan verkennen, mijn nummer gaan ophalen en `s avonds naar de racebriefing. Op vrijdag met de auto Öland gaan verkennen en in de namiddag mijn fiets naar de wisselzone gebracht. Toen was er wel even een stress momentje, want plots begon het heel hard te regenen… en regen is niets voor mij…

Mijn broer en moeder ontzorgden me tijdens deze dagen, waardoor ik in alle rust naar Ironman Kalmar kon toeleven, met resultaat. Geen slapeloze nachten, geen verlammende stress. Toen ik naar de waarden op mijn uurwerk keek, zag ik dat het goed was: lage rusthartslag, hoge body battery, goede HRV, kortom, klaar om te racen!

Raceday

Zelfs de nacht voor de wedstrijd heb ik relatief gezien goed geslapen. Om kwart voor vier ging de wekker en begon ik mijn pannenkoeken te eten. Zelfs op dit vroege uur voelde ik me vrij goed. Buiten lag het nog behoorlijk nat, maar het regende gelukkig niet meer. Rond vijf uur naar de wisselzone vertrokken om alles klaar te zetten en vandaar naar de zwemstart gestapt. Alles lag gelukkig dicht bij elkaar, waardoor ik ruim op tijd aan de start stond. Na het Zweedse volkslied was het even schrikken door een kanonschot: het startsein voor de vrouwelijke profs om 6u45, Ironman Kalmar was begonnen! Een kwartier later was het aan ons.

Swim

Net zoals bij de meeste Ironman wedstrijden, vertrokken de age-groupers niet allemaal tegelijk, maar was er een rolling start. Elke vijf seconden werden een zestal atleten in het water gelaten. Je officiële tijd begint pas te lopen aan de startboog. Wat ik nog niet vaak meegemaakt heb, is een start vanaf een ponton. Heel wat atleten doken vanaf het ponton in het water, maar ik koos toch maar voor de veilige optie en sprong als een bommetje in het water.

Vrij snel kwam ik in een groepje terecht en het lukte me behoorlijk goed om in de voeten te zwemmen. Het zwemparcours bevatte heel wat bochten, waardoor het voor mij toch niet altijd 100 percent duidelijk was waar de volgende boei lag… een paar keer ben ik hierdoor wat afgeweken van de ideale lijn, maar het duurde nooit lang voor ik mezelf kon corrigeren.

Voor het eerst in mijn triatloncarrière had ik eigenlijk het gevoel dat ik goed aan het zwemmen was. Er staken me amper atleten voorbij en ik kon zonder problemen in de groep blijven. Waar ik tijdens het zwemmen vaak begin te twijfelen, kreeg ik nu vertrouwen.

De zichtbaarheid in de Baltische zee was behoorlijk goed. Tot de laatste 800 meter… plots werd het water bruin waardoor ik even de aansluiting met de groep verloor. Toen had ik echt wel het gevoel dat ik aan het vertragen was. Gelukkig vond ik even later terug een paar benen om me in te nestelen.

Na 01:04:07 kwam ik als 20ste van mijn age-group uit het water. Mijn beste tijd ooit, en maar 19 atleten voor mij, dat is nog nooit gebeurd!

Bike

De wissel verliep vrij vlot. Bij het verlaten van de wisselzone sprong ik op mijn fiets, maar in mijn haast trapte ik naast mijn pedaal. Het scheelde niet veel, maar gelukkig kon ik recht blijven. Maar eens op de fiets ging het goed. Zonder veel moeite kon ik mijn wattages trappen.

Voor het eerst stond ik aan de start met een vol wiel, gehuurd bij Iron Bikes. Op voorhand had ik er nog niet echt mee kunnen trainen, en ik vond het best wel spannend. Maar het viel heel goed mee, het zorgde voor een mentale boost, en ook zeker een snelheidsboost. Ik kon het moeilijk geloven, maar na 2 uur stonden er al 84 kilometer op de teller.

De eerste 120 kilometer van het fietsparcours waren op Öland, een eiland naast Kalmar. Öland staat op de lijst van Unesco Werelderfgoed, en is onder andere bekend voor zijn honderden windmolens. De dag voor de wedstrijd zijn we met de wagen het eiland gaan bezoeken, en zagen we tientallen windmolens langs het fietsparcours. Tijdens de wedstrijd heb ik er echter amper gezien, zo gefocust was ik.

Al heel snel was het eenzaam fietsen. Amper groepjes tegen gekomen, en vaak niemand voor of achter mij te zien. Toen ik na 85 kilometer de eerste vrouwelijke prof voorbij stak (die meer dan een kwartier voor mij vertrokken was), had ik echt wel het gevoel dat ik heel goed bezig was.

Eens terug op het vasteland, was het parcours wat technischer: meer bochten en iets heuvelachtiger. Rond kilometer 145 begon het toch wat lastig te worden en kreeg ik even een dipje. Ik had het gevoel dat de snelheid wat verdwenen was en dat het niet meer zo soepel ging. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik 15 kilometer verder plots een groepje van een tiental atleten in de verte zag. Dat gaf me opnieuw een boost en ik ging er op en er over. En toen was vliegen naar de wisselzone.

In 04:30:52 heb ik de 180 kilometer gefietst, dat is een gemiddelde van net meer dan 40 kilometer per uur. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou kunnen, dit is echt wel straf! Beste tijd binnen mijn age-group, en derde beste fietstijd van alle atleten!

Run

Eens uit de wisselzone voelde ik meteen dat het goed zat. Ik kon meteen tegen een mooi tempo lopen en ik voelde me eigenlijk nog wel behoorlijk fris. Mijn broer riep me toe dat ik op de derde plaats liep, maar wel zes minuten achter de eerste.

Zes minuten … dat is veel, maar op een marathon kan alles. En toen ik hoorde dat hij trager dan mij liep, had ik er vertrouwen in dat het misschien nog wel mogelijk zou zijn om de age-group winst te bemachtigen. Het enige dat niet mocht gebeuren, is dat ik zou stilvallen. Dus ben ik vrij conservatief beginnen lopen, tegen een tempo dat ik heel gemakkelijk kon aanhouden.

Bij aanvang van de tweede ronde was mijn achterstand al herleid tot 2 minuten. Toen ik dat hoorde, kreeg ik nog meer zelfvertrouwen. De hele tweede ronde vroeg ik me af of ik al als eerste liep, maar ik had eigenlijk geen idee… Toen Bart me bij het begin van de derde ronde toeriep dat ik eerste liep en zelf al een voorsprong had van twee minuten, viel er plots heel wat druk van mijn schouders. Yes, ik kan het nog! Mijn moeder riep me toe dat ik het vanaf nu wat rustiger aan mocht doen, maar dat was niet mijn plan, ik wou echt wel nog eens een marathon onder de drie uur lopen.

De derde ronde was iets lastiger, maar onder andere door de zalige sfeer op het loopparcours (heel Kalmar stond precies buiten en maakte er een feestje van), lukte het toch om een vrij constant tempo te lopen. Uiteindelijk werd het nog nipt voor die 3 uur, na 02:59:36 kwam ik aan de finish, de tweede beste looptijd in mijn age-group.

Maar wat echt ongelooflijk is, is dat ik Ironman Kalmar gefinisht heb in een tijd van 08:40:15 ! Age-group winst en vijfde in het algemeen klassement (met vrouwelijke pro’s). Uiteindelijk ben ik nog 7 minuten voor de tweede gefinisht!

Deze prestatie geeft me heel veel vertrouwen richting het wereldkampioenschap Ironman in Hawaï eind oktober. Ik droom er al lang van om daar onder de 9 uur te finishen, en na deze prestatie in Ironman Kalmar weet ik dat, als alle puzzelstukjes in elkaar vallen, dit zeker mogelijk moet zijn!

Zin om een kaartje uit Hawaï te krijgen? Ik organiseer opnieuw een crowdfunding campagne en ik hoop dat ik terug mag rekenen op jullie steun!

Mahalo!