IRONMAN KLAGENFURT – 09:06:30 – 4/320 age-group (49/2641 alg.)

Eindelijk Ironman Klagenfurt! Al meer dan een half jaar train ik hiervoor, en de voorbereiding verliep zo goed als vlekkeloos. Na twee succesvolle tests, met winst in Izegem en Nieuwkoop, was ik er klaar voor. De verwachtingen lagen hoog, misschien te hoog…

De dagen ervoor

Aangekomen in Klagenfurt op donderdagavond, vrijdag meteen geproefd van de Ironmansfeer. Registratie (nummer 159), bezoek aan de Ironman expo en voor het eerst gezwommen in de Wörthersee. Wat een prachtig meer! Gewoon zalig om hier in te kunnen zwemmen!

’s Avonds was het een terugblik op de voorbije 25 jaar tijdens het ‘Racing Through Memories – Celebration of the last 25 year’ met special guest Marino Vanhoenacker. Marino heeft Ironman Klagenfurt maar liefst 8 keer gewonnen en zette hier in 2011 een nieuwe wereldrecordtijd neer van 7u45!

De volgende ochtend was het race briefing. Altijd goed om hierop aanwezig te zijn voor enkele laatste tips, en om de sfeer op te snuiven. Na de briefing kwam ik Paul Kaye tegen, de Ironman speaker. Paul heeft me al verschillende keren aan de finish van mijn vorige wedstrijden de woorden ‘You are an Ironman’ toegeroepen. Ik zei Paul dat ik hoopte om hier in Ironman Klagenfurt opnieuw een ticket voor het wereldkampioenschap Hawaï te bemachtigen en hij wenste me veel succes.

In de namiddag was het tenslotte tijd om de fiets naar de wisselzone te brengen en alles klaar te maken voor raceday.

Om de een of andere reden kon ik tijdens deze drie dagen geen rust vinden… heel slecht slapen, hogere rusthartslag, lage HRV, … om iets na acht kroop ik in bed in de hoop om de laatste nacht goed te slapen…

Raceday

Om half vier ging de wekker en het was opnieuw een onrustige nacht. Maar wat erger was, ik werd wakker met hoofdpijn en een koortsig gevoel. Oh nee, moet ik nu net ziek worden op de dag van de wedstrijd… Eten ging moeizaam en ik was echt aan het twijfelen om te starten … Als ik me zo voel op een gewone dag zou ik mijn trainingen overslaan, en nu zou ik een Ironman doen? Dat leek me weinig realistisch… Een dafalgan genomen in de hoop dat het iets zou helpen en uiteindelijk toch vertrokken richting wisselzone.

En plots begon het onderweg hard te regenen. Het leek alsof alles wat kon mislopen, ook mis liep… Regen is nu eenmaal mijn ding niet … Ik zette alles klaar in de wisselzone, nam nog een dafalgan en vandaar stapten we naar de start. Onderweg kwam ik mijn zus Els en schoonbroer Bart tegen en ik vroeg hen om raad. Maar niemand zei dat ik beter niet zou starten…

Start!

Aan de Wörthersee was het behoorlijk chaotisch waardoor ik niet echt in de stemming kwam… Voor ik het goed en wel besefte, waren de profs vertrokken voor hun Ironman Klagenfurt. Binnen tien minuten was het onze beurt. Wat gaat dit worden…

Eens in het water viel het gelukkig goed mee. Per vier werden we in het water gelaten waardoor het veel rustiger zwemmen was dan in Nieuwkoop. En het water was nog steeds heerlijk, zonder golfslag en met een vrij goede zichtbaarheid. Het grootste deel van de 3,8 kilometer lukte het me in de benen te zwemmen en voor ik het goed en wel wist, was ik aan de eerste boei en draaiden we 90 graden.

De laatste kilometer zwommen we een kanaal in, waar het toch wel moeilijker zwemmen was door de drukte. Na 01:06:28 kwam ik als 64ste van mijn age-group uit het water. Dit ging alvast beter dan verwacht! De hoofdpijn was gelukkig weg, maar ik voelde me nog steeds helemaal niet goed…

Wazig

Ik had gehoopt dat de weg ondertussen droog zou zijn, maar dat was helaas niet het geval. Gelukkig was het parcours niet echt technisch, met weinig scherpe bochten, waardoor de kans op valpartijen gelukkig beperkt bleef. Desondanks was het bijna prijs ter hoogte van de eerste bevoorrading. Een atleet nam een drinkfles aan en week dan zonder te kijken uit naar links … en reed zo tegen mijn achterwiel. Gelukkig zonder erg.

In de eerste ronde deden mijn benen wat ze moesten doen. Met een normalised power van 260 watt kwam ik terug aan de wisselzone, in een tijd van 02:15:00. Het parcours viel wel mee qua moeilijkheid, slechts twee beklimmingen waren iets pittiger. Ondanks deze scherpe tijd, voelde ik me nog steeds niet goed. Het was net alsof ik in een waas zat, met af en toe een duizeling. Echt veel weet ik niet meer van het parcours, en genoten heb ik eigenlijk niet …

Bij aanvang van de tweede ronde, begon het plots opnieuw hevig te regenen… Ik begon bewust wat conservatiever te rijden, maar ik bleef nog steeds atleten inhalen, vooral bergop. Na een tijdje kwam ik bij een vrij grote groep terecht, waarnaast twee scheidsrechters reden die ijverig penalty’s voor draften aan het uitdelen waren. Ik bleef veilig achteraan, omdat ik zeker geen risico wou lopen op een penalty. Hier ben ik wel wat tijd verloren. En ook nadat de scheidsrechters weg waren, was het niet eenvoudig om deze groep achter mij te laten. Tijdens de afdalingen kwam de groep steeds terug. Dit was behoorlijk lastig, maar uiteindelijk lukte het toch om afstand te nemen en zo kwam ik na 04:45:27 fietsen terug in de wisselzone op een zesde positie.

Over de tweede ronde heb ik dus een kwartier langer gereden, maar opnieuw was ik tevreden dat het gelukt was. En met de vierde beste tijd van mijn age-group kan ik zeker niet klagen!

Blijven gaan

Of een zesde plaats voldoende zou zijn om naar Hawaï te gaan, was toen nog één groot vraagteken. Meteen voelde ik echter de opgestapelde vermoeidheid en het lukte niet om mijn normale tempo te lopen.

Ik zocht een tempo waarvan ik dacht dat ik het wel langere tijd zou volhouden, en af en toe haalde ik nog een atleet in. Stilletje hoopte ik nog op een podiumplaats toen Els me in de tweede ronde toeriep dat ik op de vierde plaats liep.

Toen mocht er eigenlijk één ding niet gebeuren, en dat was volledig stilvallen. Gelukkig kwam ik eerst Hans tegen, daarna Steven en tot slot Nico. Merci Nico om me even uit de wind te zetten en vooral voor de afleiding. Samen lopen deed echt deugd en dit zorgde ervoor dat de kilometers sneller voorbij gingen.

Uiteindelijk liep ik mijn marathon in 03:07:00, opnieuw de vierde beste tijd van mijn age-group. Aan de finish keek ik naar Paul Kaye en was superblij dat de missie geslaagd was, en voor de negende keer hoorde ik de woorden ‘Jeroen, You are an Ironman!’ Een finish in 09:06:30 in Ironman Klagenfurt, dat had ik echt niet verwacht deze ochtend.

De dag erna

Meteen na de finish voelde ik me redelijk goed, en ook de dag erna ging het wonderbaarlijk wel. Echt ziek was ik dus niet, ik vrees dat ik iets teveel druk op mijn schouders had gelegd en de stress me onderuit gehaald heeft… stress is een raar beestje en de invloed op mijn onderbewustzijn is soms echt niet te onderschatten… Voor de volgende wedstrijden moet ik echt meer aandacht besteden aan mijn mentaal welzijn en proberen rustiger te blijven.

Nu heb ik helaas, voor het eerst in een Ironman wedstrijd, niet echt kunnen genieten, en heb ik ook niet het gevoel dat ik er alles heb kunnen uithalen…

Maar ik ga terug naar Hawaï, en bij dat idee alleen al krijg ik koude rillingen! En ook een beetje stress 🙂