Nice La Belle
Nice zal nooit Hawaï zijn, daar bestaat geen twijfel over, maar wat heb ik genoten van dit Ironman World Championship Nice! Alle ingrediënten waren aanwezig voor een geslaagd WK: de beste triatleten uit maar liefst 92 landen, een uitdagend parcours, hitte, en een massa supporters!
En hoewel Nice overloopt van toeristen die nog nooit van triatlon of Ironman gehoord hebben, kon je toch de sfeer en speciale energie voelen. Tijdens de parade of nations was er al een eerste kippenvel momentje. Een korte babbel met Frederik Van Lierde, om vervolgens samen met enkele Belgische triatleten in parade over de Promenade des Anglais te wandelen. Heel wat supporters stonden langs de weg ons toe te juichen, en dan moest het allemaal nog beginnen!
Tegen de avond kwam ook mijn familie aan in Nice, en vanaf dan was het ontspannen en rustig uitkijken naar ’the big day’!
Het jaar van de slechte voorbereidingen
Dat ik in Ironman Thun een slot voor het Ironman World Championship Nice kon bemachtigen, mag als een klein wonder beschouwd worden. Na Thun voelde ik me vrij snel volledig hersteld, en vol goede moed begon ik na anderhalve week opnieuw te trainen. Het plan was om twee maanden stevig door te trainen zodat ik fit aan de start zou staan in Nice.
Maar ook nu is het even anders gelopen… tijdens mijn eerste loop- intervaltraining schoot er plots een pijnscheut in mijn voet, ter hoogte van mijn hiel… de eerste dagen geloofde ik nog dat de pijn vanzelf zou overgaan, maar uiteindelijk is het toch dokter en kinesitherapie geworden…
Exact een maand voor de start in Nice kon ik amper stappen… ook fietsen en zwemmen lukte gewoon niet, door de pijn en door een mentaal dipje… gedurende drie weken heb ik amper getraind… en even zag het er naar uit dat ik gewoon niet zou kunnen starten in Nice.
Eind augustus heb ik dan het besluit genomen om sowieso naar Nice te gaan en te starten, en eventueel enkel te zwemmen en te fietsen. Vanaf dat moment lukte het wel al om enkele kilometers te lopen. De pijn was zeker niet weg, maar wel verdraagbaar. Eerst 5 kilometer, dan 7, 9, 11 … om uiteindelijk als finale test de maandag voor de wedstrijd er 25 te lopen. Dat ging redelijk goed, hoewel ik de dagen nadien toch wel wat last had. Toen ik op donderdag in Nice aankwam voelde de voet bijna volledig pijnvrij aan, maar mijn enkel was wel behoorlijk opgezwollen… en ook op zondagochtend, aan de start van Ironman World Championship Nice, was mijn voet nog dik …
Le Méditerranée
6u50, start van de profs bij een opkomende zon. Het belooft een prachtige dag te worden, maar ik ben toch wel behoorlijk zenuwachtig… en aangezien ik pas in wave 7 start, wordt mijn geduld nog wat op de proef gesteld. Mijn age-group start pas om 7u25. In tegenstelling tot een gewone Ironman, waar je kan kiezen waar je start, vindt de start van een wereldkampioenschap plaats per age-group, én in het water. En net zoals in Hawaï is het een non-wetsuit swim wegens de te hoge temperatuur van het water.
Daar lag ik dan te dobberen, enkele minuten voor de start, helemaal vooraan. Ik keek even achter mij en zag nog heel wat atleten achter mij komen. Hopelijk zwemmen ze straks niet allemaal over mij… Eens het startshot gegeven, viel het echter goed mee. Ik kon meteen vrij goed doorzwemmen en vond wel wat benen om me te laten meeglijden. Wel kreeg ik af en toe een slok zout zeewater binnen, wat niet zo smakelijk is…
Het was pas in het tweede deel van het zwemmen dat het meer drummen was, toen de snelle zwemmers uit wave 8 me voorbij staken. Na zo een drie kilometer kreeg ik plots een stamp tegen mijn zwembril. Ik voelde een paar druppels binnenstromen, maar gelukkig bleef het daarbij en kon ik verder zwemmen. Niet veel verder opnieuw een stamp, deze keer tegen mijn uurwerk waardoor mijn zwemtijd gepauzeerd was en mijn uurwerk dacht dat ik al in de wisselzone zat… ik had geen enkel idee van mijn zwemtijd, maar het gevoel zat wel redelijk goed en ik voelde me nog vrij fris.
Achteraf blijkt dat ik over de 3,8 kilometer 01:12:44 gezwommen heb. Als 171 van de 345 kwam ik in de wisselzone aan. Deze keer geen gedoe met wetsuits, gewoon de fiets nemen en genieten van het prachtige fietsparcours!
Lekker, die col de l’Ecre
Vooraleer het fietsen echt kon beginnen, was het wel wat opstopping bij het verlaten van de wisselzone. Doordat ik pas in wave 7 gestart ben, was het behoorlijk druk waardoor ik wel wat tijd verloren heb. Maar eens gestart, viel het wel mee, en het eerste kwartier heb ik behoorlijk goed kunnen doorrijden.
Eens de kust verlaten, begonnen de eerste pittige klimmetjes. Het lukte vrij goed om mijn wattages te trappen, en op elke beklimming haalde ik heel wat atleten in. Tijdens een korte afdaling vlogen we over een vluchtheuvel, en plots zag ik mijn drinkfles naast me rollen. Even twijfelde ik over wat ik zou doen? Stoppen en oprapen, want het is toch wel een belangrijke fles? Nah, te gevaarlijk en ik zou teveel tijd verliezen. Dus doorgereden en zo goed als mogelijk mijn voedingsschema aangepast. Loslaten, doorzetten en flexibel zijn, de kenmerken van een Ironman wedstrijd 🙂
En toen kwam de col de l’Ecre. Meer dan 20 kilometer klimmen, echt wel zalig. Hoe cool is het om hier te fietsen in een wedstrijd! Dit is echt wel genieten met een grote G. Meer nog dan vorig jaar heb ik echt genoten van deze klim!
Eens boven kon ik meteen terug mijn tempo rijden. En de afdalingen lukten ook behoorlijk goed. Af en toe zaten er wel wat atleten voor mij tijdens een afdaling wat het enerzijds gemakkelijker maakte om de juiste lijn te volgen, maar waardoor ik anderzijds ook wel wat tijd verloren ben omdat ze af en toe wel iets te voorzichtig waren.
Maar beter té voorzichtig dan vallen. Een koude rilling overviel me toen ik enkele atleten zag liggen aan de rand van de afgrond. Eerste hulp werd geboden door een ambulancier, hopelijk was dit niet te erg!
Na 120 kilometer begon de tweede lange beklimming richting Vence, en daar kreeg ik het even heel moeilijk. Het leek alsof alle kracht uit mijn benen verdwenen was, en ook mentaal kreeg ik een dipje. Plots begonnen heel wat atleten me voorbij te steken … Eens boven was het daarna gelukkig bijna altijd bergaf waardoor ik weer wat op mijn positieven kon komen. De laatste 15 ‘platte’ kilometers kon ik terug mijn wattages trappen en ik voelde me nog redelijk goed toen ik na 05:29:51 fietsen terug in de wisselzone kwam. Dankzij de 22ste beste fietstijd van mijn age-group was ik opgerukt naar de top 30.
Traag maar gestaag
Even lichte paniek in de wisselzone. Wanneer je de wisselzone binnenkomt, loop je met de fiets aan de hand verder om uiteindelijk tot bij je loopschoenen te komen … en dat alles op blote voeten. En dat viel toch wel serieus tegen qua pijn! Als ik met deze voet een marathon moet lopen, dan zal het een lange marathon worden…
Eens de schoenen aan ging het gelukkig beter, en na enkele kilometers verdween de pijn. Ik voelde wel meteen het gebrek aan looptrainingen de laatste weken… mijn tempo lag een halve minuut tot een minuut per kilometer trager dan gewoonlijk. Maar ik was al blij dat ik pijnvrij aan het lopen was!
Die blijheid was in de derde ronde ver te zoeken… het ging gewoon niet meer: mijn lichaam was moe, de verzengende hitte begon door te wegen en mentaal zag ik het even niet meer zitten … bij elke bevoorrading probeerde ik wel nog voldoende te eten en te drinken, en bij elke sproeier stond ik stil om als het ware een douche te nemen, om dan honderd meter verder te merken dat ik weer kurkdroog was … en bij elke stop werd het steeds moeilijker om opnieuw te beginnen lopen … Nee, die derde ronde was niet zo mijn ding…
Desondanks liep ik ondertussen wel op de 21ste plaats. Toen ik dat hoorde, kreeg ik een kleine boost. Plots kreeg ik terug vertrouwen en wist ik dat ik nog goed zou finishen, ondanks alle miserie van dit jaar. En blijkbaar was er toch nog wat over in de tank, die laatste ronde heb ik echt nog wel goed doorgelopen. En met resultaat, want uiteindelijk heb ik nog drie atleten ingehaald en liep ik mijn marathon in een tijd van 03:25:07.
Wat was ik blij dat ik de finish zag. Ik heb er bewust van genoten. Even een moment stil gestaan bij wat een ervaring dit opnieuw was, en dat ik het toch maar weer gedaan heb! Wat ben ik blij dat ik deelgenomen heb aan dit Ironman World Championship Nice. De afwezigen hadden ongelijk!
Als 18de van mijn age-group liep ik over de finish, met een tijd van 10:16:32. Toch wel iets om te koesteren!
C’est pas fini
Hoewel ik nood heb aan rust, zowel fysiek als mentaal, probeer ik me dit jaar nog één keer op te laden. Op 15 oktober sta ik samen met mijn collega’s van het Rijksmuseum aan de start van de marathon van Amsterdam! Daar kijk ik wel naar uit. Niet om een besttijd te lopen, maar om gewoon te genieten! Hoe speciaal gaat het zijn als ik door de passage van het Rijksmuseum loop!
En daarna is het echt rust. En terug op zoek naar het plezier van het sporten. Even geen trainingsschema’s voor mij, maar gewoon doen waar ik zin in heb. Ik denk dat ik wat ga gravelen deze winter #itaintoveryet #thebestisyettocome #anythingispossible
