Nice is altijd genieten … en starten in Ironman Nice is al jarenlang een droom, en wat een droom is het geworden! Ik heb van elke minuut genoten!
Reeds in 2015, in mijn verslag van de Marathon des Alpes-Maritimes / Nice – Cannes, keek ik al vooruit naar een deelname aan Ironman Nice:
De sfeer was zo magisch en ik heb er zo van genoten, dat ik terug weet waarom ik het doe, waarom ik zoveel train. In Nice kom ik ooit terug voor een Ironman, daar ben ik zeker van. Maar misschien eerst een paar kleinere doelen stellen … :).
En na het WK Ironman 70.3 in Nice in 2019, schreef ik het volgende:
Eén ding staat vast. Ik keer zeker terug naar Nice voor de volledige Ironman die elk jaar plaatsvindt in juni. Of dat al volgend jaar zal zijn, weet ik nog niet, maar ik heb er echt van genoten: prachtig parcours, zon, zee, strand, top!
Door corona heeft het helaas wat langer geduurd, maar op 26 juni 2022 was het eindelijk zover en stond ik, samen met enkele ploegmaten van het FMTeam, aan de start. En ik had er enorm veel zin in!
Zwemmen in de golven
Klokslag 6u30 werd het startschot gegeven van de Ironman 70.3 Nice. Leuk om even te supporteren, maar vooral aan het popelen om zelf aan de slag te gaan.
Een uurtje later startten de profs, waarna wij eindelijk ‘losgelaten’ werden. Tegen mijn verwachting in waren wetsuits toegelaten, vol vertrouwen begon ik aan mijn wedstrijd.
Wat zalig om in de Middellandse zee te zwemmen! Meteen had ik een goed gevoel bij het zwemmen. Steeds omringd door andere atleten zat ik in de/hun flow. De zichtbaarheid was meer dan ok, de golfslag daarentegen was op sommige momenten toch wel hevig. Gelukkig ben ik niet draaierig geworden zoals tijdens mijn avontuur in Hawaï in 2019.
Op een bepaald moment kreeg ik wel een behoorlijk stamp in mijn gezicht… gelukkig bleef mijn zwembril min of meer goed op mijn hoofd en kon ik verder zwemmen. Nooit had ik het gevoel ‘amai, dat duurt hier zo lang’, en na 01:06:05 kwam ik als 46ste van mijn agegroup (276ste algemeen) uit het water. Geen supertijd, maar ik was wel tevreden met het gevoel en klaar om te vlammen op de fiets.
Genieten van de cols
Toen ik na de (lange) wisselzone op mijn fiets sprong, voelde ik meteen dat het goed zat. Met de wind in de rug had ik meteen een stevig tempo te pakken.
Na tien kilometer werd dat tempo bruusk onderbroken door de eerste helling van de dag, meteen de steilste: kort maar krachtig. Vanaf dan was het steeds klimmen of dalen, waardoor het moeilijk was om in een goed ritme te geraken. En ook het trappen van de voorgeschreven wattages bleek helemaal niet evident, waardoor ik af en toe toch wel wat aan het twijfelen was…
Reeds na 30 kilometer, op het punt waar de 70.3 atleten de col de Vence opdraaiden, had ik het gevoel dat ik alleen aan het rijden was. Geen groepjes meer te bespeuren, wel hier en daar een individuele atleet.
De beklimming van de col de l’Ecre was echt wel zalig. 20 kilometer klimmen, met prachtige uitzichten. Bijna boven had je een mooi zicht op de reeds afgelegde klim met de verschillende haarspeldbochten en viel het me op hoe verspreid het deelnemersveld toen al was.
Eens boven was er hevige tegenwind, dus van recupereren was geen sprake. Ook hier ging het steeds op en neer, en in één van de haarspeldbochten heb ik echt wel geluk gehad. Mijn bocht iets te breed genomen waardoor ik naast de weg in het zand terecht kwam … Naast mij was het behoorlijk diep … en vijftig centimeter voor mij was er een hoge borduur … Gelukkig kunnen bijsturen en rakelings langs de borduur gemanoeuvreerd… oef, dat kon slecht afgelopen zijn …
Tegen alle verwachting in had de angst me niet te pakken en bleef ik me in de afdalingen vol vertrouwen gooien. De laatste vijftig kilometer waren bijna altijd dalend, en het was echt wel kicken toen ik de eerste vrouwelijke pro’s begon voorbij te steken.
De laatste tien kilometer zat de wind volledig op kop, maar toen zat ik met mijn gedachten al bij het lopen. Wat ik toen nog niet wist, is dat ik in die laatste kilometers de eerste van mijn agegroup voorbij had gestoken. Ik begon dus als eerste aan het lopen.
Na 05:13:00 fietsen kwam ik de wisselzone binnen, goed voor de beste fietstijd van mijn agegroup (21ste algemeen).
Marathon terug onder de drie uur
Ondertussen was de wind behoorlijk hevig aan het waaien. De atlete naast mij in de wisselzone zag letterlijk haar spullen wegvliegen… Bij het lopen had ik meteen een goed tempo te pakken, rond de 4min10 per kilometer. Doordat de 70.3 atleten nog aan het lopen waren, had ik niet meteen zicht op mijn positie.
Na een halve ronde stak Jaroslav Kovačič me voorbij, een pro die uiteindelijk als vijfde finishte. Hij was bezig aan zijn tweede ronde en liep iets sneller dan mij, maar ik slaagde er in om hem te volgen. Samen liepen we meer dan twee ronden samen. Af en toe nam ik de kop, vooral in de stroken met de wind in de rug.
Het waren twee heel leerrijke ronden. Zo nam Jaroslav echt wel zijn tijd bij de bevoorrading om voldoende te eten en te drinken. En hij haalde elke ronde een drinkflesje uit zijn personal needs bag. Iets wat ik in de toekomst ook zeker ga doen!
De kilometers begonnen ondertussen toch wel wat door te wegen. In mijn hoofd begon toch wat twijfel te sluipen: als Jaroslav finisht, moet ik nog een rondje lopen. Hopelijk val ik dan niet stil! De coach riep ondertussen wel de geruststellende woorden dat ik al meer dan vijf minuten voorsprong had op de tweede atleet in mijn agegroup.
Toen Jaroslav aan zijn laatste rondje begon (en ik er dus nog twee moest lopen), begon hij nog iets sneller te lopen. Ik heb even geprobeerd om bij hem te blijven, maar uiteindelijk moest ik toch lossen. Vanaf dan was het proberen om mijn tempo voldoende hoog te houden. Ik had niet verwacht dat ik mijn marathon nog binnen de drie uur zou lopen, maar uiteindelijk kwam ik na 2:57:35 over de finish. Goed voor de beste looptijd van mijn agegroup (14de algemeen).
Age group Champion
En zo finishte ik deze winderige, zware editie van Ironman Nice in 09:24:56. En na mijn agegroup winst in Cascais vorig jaar, sta ik opnieuw op het hoogste trapje. Deze agegroup winst schat ik toch nog wel iets hoger in dat deze van Cascais!
Van alle agegroup atleten finishte ik als 4de, en met de profs erbij finishte ik als 16de! Toch wel heel tevreden dat ik een paar profs achter mij heb kunnen laten, waaronder Seppe Odeyn!
