Na de marathon van Rotterdam volgden enkele stevige trainingsblokken om me klaar te stomen voor de eerste belangrijke afspraken dit seizoen, namelijk de halve ‘Triathlon de Dijon’ en Ironman Nice.
Op donderdag in Dijon aangekomen en meteen naar de startlocatie gaan kijken. Wat een mooie omgeving rond Lac Kir! En dat werd alleen maar bevestigd op zaterdag toen we met de wagen het fietsparcours zijn gaan verkennen. Toen wist ik het al, dit wordt genieten!
A vos marques, prêts, partez
Zondag, half 10, start van de Triathlon de Dijon voor de vrouwen. Wij moesten nog even vol ongeduld wachten, maar enkele minuten later weerklonk ook voor ons het startschot. Vol vertrouwen had ik me helemaal vooraan gezet. Als een stormram liep iedereen naar het water.
De chaos viel al bij al nog wel mee en zeker de eerste paar honderd meter zat ik echt wel in een mooi groepje. Aan het keerpunt even een voet tegen mijn kin gekregen, gelukkig zonder erg. Kort daarna kwam ik wel even alleen te zitten. Bovendien was het niet zo evident om me goed te oriënteren door het zonlicht en af en toe was het wat slalommen tussen de massa’s algen in het water …
Halfweg was er een Australian exit: even uit het water, enkele tientallen meters lopen, om dan terug in het water te springen. Springen dus, maar bij mij leek het eerder op ploffen … recht op mijn buik … dat was toch wel even pijnlijk en ik moest echt even bekomen …
Toch terug vrij snel in mijn tempo gekomen, maar opnieuw hele stukken alleen gezwommen … De laatste tweehonderd meter kreeg ik plots hevige kramp in mijn kuit, waarschijnlijk door het feit dat ik al heel de tijd kou had aan de voeten. Al spartelend geprobeerd om de kramp tegen te gaan, maar tevergeefs … Uiteindelijk toch uit het water geraakt en gelukkig de rest van de wedstrijd geen last meer gehad van de kramp. Na de wedstrijd daarentegen …
Uiteindelijk kwam ik als 53ste uit het water, in 0:32:21. Toch wel een kleine teleurstelling toen ik mijn tijd zag, maar zoals steeds bij triatlon: loslaten en focussen op wat er nog komt!
Met de vlam in de pijp
Na wat gesukkel in de wisselzone met mijn wetsuit, kon de pret beginnen. Wat een zalig gevoel om na het zwemmen op je fiets te springen en te merken dat je precies in boter trapt. De eerste 20 kilometer waren zo goed als plat, en reeds daar stak ik tientallen atleten voorbij. En dan moest de fun nog beginnen. In totaal waren er een viertal klimmetjes (goed voor een totaal van 800 hoogtemeters) en daar kon ik me echt uitleven. Wattages trappen, en ondertussen iedereen voorbij steken :). Af en toe probeerde iemand me te volgen, maar nooit voor lang.
De laatste 30 kilometer had ik het gevoel dat ik helemaal alleen reed. Voor mij in de verste verte niemand te zien, achter mij net hetzelfde. Plots zag ik in de verte nog een atleet, en het leek alsof er een motard voor hem reed. Zou het de eerste zijn? Ik begon toch wel te hopen en er in te geloven, maar toen ik dichter kwam, was de motard verdwenen…
Uiteindelijk kwam ik na 02:19:20 terug in de wisselzone op de zesde plaats. Goed voor de derde beste fietstijd met een gemiddelde van bijna 39 kilometer per uur.
Wisselen en blijven gaan
In de wisselzone ging het alweer niet echt vlotjes … moeite om in mijn loopschoenen te geraken… maar soit, eens vertrokken, liep ik meteen rond de 3min50 per kilometer. Na een goeie 3 kilometer even verkeerd gelopen … Ik was zo gefocust op enkele fietsers voor mij, dat ik niet doorhad dat er een keerpunt was …
Kort daarna stak een atleet me voorbij … Die liep toch wel een behoorlijk stuk sneller dan mij … ik heb even geprobeerd om aan te haken, maar ik merkte al snel dat zijn tempo toch wel te hoog lag. Dus verder mijn eigen tempo gelopen, en hopen dat er niemand dichter zou komen. De vele Belgische supporters zorgden bij elke passage voor een glimlach. Uiteindelijk kwam ik na 01:13:04 lopen over de finishlijn, goed voor de zesde beste looptijd.
Age group winst!
Bij een triatlon weet je nooit op voorhand hoe sterk de concurrentie is, het is steeds wat gissen … maar in Dijon stonden heel wat sterke atleten aan de start. Met een finishtijd van 04:08:27, een zevende plaats in het algemeen klassement én age group winst in de categorie +40 ben ik heel tevreden.
De vele Belgische supporters maakten het feest compleet. Speciale dank aan Katrien Decru voor de mooie foto’s!
Ironman Nice zal er snel zijn, maar de Triathlon de Dijon was een meer dan geslaagde test. Dijon was genieten, maar Nice wordt genieten in het kwadraat! Hier kijk ik heel hard naar uit, Nice here I come!
3 Reacties
Neem deel aan de discussie en vertel ons je mening.
Super prestatie en mooi verslagje. Ergens een foto van het gevecht met de algen?
Helaas geen foto, de dagen ervoor waren ze nog met een amfibievoertuig zoveel mogelijk algen aan het verwijderen… dat is dus maar deels gelukt :).