Daar stond ik dan, terug aan de start van een wielerwedstrijd. Het kan gek klinken, maar het deed deugd om me terug even coureur te voelen.
Klokslag drie werd het startsein gegeven. 110 kilometer moest er afgelegd worden over een heel snel parcours. Mijn verwachtingen lagen laag, maar de eerste ronden kon ik toch behoorlijk volgen. Maar het ging snel, heel snel … Het gemiddelde lag rond de 43 kilometer per uur en er waren amper momenten waarop ik even naar adem kon happen. Op die zeldzame momenten dat het toch gebeurde, probeerde ik me terug vooraan te nestelen.
Vooral de strook op de steenweg deed pijn. Daar werd echt gevlogen, als je daar niet in het wiel zat, moest je er genadeloos af. En dat heb ik helaas een paar keer ondervonden… De derde keer lag ik er voorgoed af, waardoor ik na 47 kilometer uit de wedstrijd werd genomen.
Het vreemde is dat ik helemaal niet kapot of leeg was, ik kon gewoon de snelheid niet meer volgen. Na de wedstrijd heb ik zelf nog mijn loopschoenen aangetrokken en een rondje gaan lopen. Dat deed deugd!
Ik heb echt genoten van deze dag en ik weet dat, wanneer ik het tempo wat gewoon word, ik er terug zal staan.
Ofte #IWillComeBackStronger