Vandaag stond ik voor het eerst dit jaar aan de start van een wedstrijd. De Abdijentocht loopt van Tongerlo naar Averbode, een afstand van 15,7 kilometer.
Hoewel ik de laatsten weken enkel mijn conditie onderhouden heb door enkele keren per week twaalf kilometer te lopen, had ik er echt zin in! Vooraf had ik voor mezelf een tijd van 1 uur gesteld: als ik dat zou halen, zou ik heel tevreden en zelfs euforisch zijn, maar ik twijfelde of dat wel een realistische doelstelling was.
Aan de start was ik heel gefocust en ik had echt zin om te starten. Helaas was het niet mogelijk om vooraan te starten: er was een startblokken voorzien voor de 250 beste tijden van vorig jaar. Dus ik vertrok pas rond de 250ste plaats.
eens het startschot gegeven, liep ik heel wat lopers voorbij. En dat is eigenlijk heel de wedstrijd zo geweest: ik sprong van het ene groepje naar het andere, van de ene loper naar de andere … Er is nooit een moment geweest dat ik echt kon profiteren van het in groep lopen, en dat vind ik wel jammer want dan zou er nog een sterkere tijd ingezeten hebben.
Na acht kilometer zag ik op een honderd meter van mij een loper met een mooi tempo. Hij liep helaas iets te snel om er vlug naar toe te lopen. Ik heb hem de rest van de wedstrijd in het vizier gehad, af en toe kwam ik wat dichter, af en toe nam de afstand tussen ons weer toe. Pas op de steile beklimming in kilometer 14 slaagde ik erin om hem voorbij te lopen.
Op kilometer 14 was ik 53 minuten onder weg: binnen het uur finishen was dus nog mogelijk. Ik heb echt nog alles gegeven met als eindtijd 01:00:53, goed voor een 23ste plaats op 2639 deelnemers.
Doel volbracht, ik ben heel blij met deze prestatie. Zonder echt gericht te trainen zo een mooie tijd lopen, is echt wel straf.
#IWillComeBackStronger
2 Reacties
Neem deel aan de discussie en vertel ons je mening.
Proficiat!!
dank u!