Het laatste weekend van augustus staat naar jaarlijkse gewoonte in het teken van triatlon en duatlon, het zijn de hoogdagen voor het Kempisch triatlon team. Zaterdag stond voor mij de duatlon op het programma, een wedstrijd over 5km lopen, 30km fietsen en 5km lopen. Hoewel mijn voorbereiding niet optimaal verlopen was (in de Powerman van Geel voelde ik echt wel het tekort aan looptrainingen), startte ik toch met de nodige ambitie. Mijn prestatie van vorige jaar evenaren (4de plaats) zou mooi zijn, maar stiekem hoopte ik op meer. Zeker toen ik op de deelnemerslijst zag dat enkele kannonnen uit de duatlonwereld niet present waren.
Om vijf uur werd de start gegeven en meteen moest ik even slikken. De start was weer verschroeiend snel, zo snel dat ik meteen mijn eigen tempo zocht en de eersten liet lopen. Vier man namen de nodige afstand … even dacht ik dat het onmogelijk zou worden om de prestatie van vorig jaar te evenaren.
Het tempo van Glen Laurens lag echter zo hoog dat iedereen moest lossen. Plots liep ik op de vierde plaats, en rond deze positie kwam ik ook de wisselzone binnen.
Na een behoorlijk snelle wissel begon ik te fietsen. Nummer twee zag ik in de verte rijden, dus dat was mijn eerste doel. Net voor de dijk van de Nete vond ik aansluiting. Ik probeerde het tempo hoog te houden in de hoop Glen Laurens bij te benen, maar na één ronde hoorde ik dat hij al bijna twee minuten voorsprong had. Een hopeloze zaak dus om te strijden voor de eerste plaats, vanaf nu gaat het voor de tweede plaats.
De volgende halve ronde liet ik mijn twee concurrenten voorop rijden. Vooral op de dijk, waar het wind op kop was (en er stond veel wind, geloof me), voelde ik dat ik sterker was dan de anderen. Ik kon hen vrij gemakkelijk volgen zonder veel inspanning. Op het moment dat ik zag dat de tweede de eerste niet kon volgen, plaatste ik een versnelling. Met de wind in de rug gaf ik er een lap op, de anderen konden niet volgen. Vanaf dan was het tempo rijden: op souplesse toen het windop was, op de grote plateau met de wind in de rug.
Toen ik de wisselzone binnenkwam, had ik een mooie bonus bijeengefietst. Ik gok zo een twintig seconden. Ik vroeg Inge hoe groot het gat was … Zou ik nog energie genoeg hebben, zou ik snel genoeg kunnen lopen om die tweede plaats te behouden?
Ik voelde meteen dat het lopen behoorlijk goed ging. Met een gemiddelde van rond de 3min35 wist ik dat er me niet meer veel zouden voorbijsteken. Toen ik langs het Albertkanaal achterom keek, zag ik echter Wesley De Mulder langzaam dichterbij komen … of was dit maar schijn ? Ik probeerde het hoge tempo aan te houden en toen ik na drie kilometer achterom keek, zag ik dat mijn voorsprong weer groeide. Een tweede plaats lag binnen het bereik !
De laatste kilometer was genieten. Alle KTT’ers moedigden me aan, de supporters gingen uit hun bol. Zelden zo een sfeer meegemaakt! Na 1:19:57 kwam ik uiteindelijk over de streep als tweede. Ongelooflijk, fantastisch, supertevreden.
Glen Laurens was buiten categorie. Dat niveau ligt toch te hoog. Misschien volgend jaar nog eens proberen ?