Koers Oud – Heverlee: DERDE PLAATS :)

Derde plaats, 132 deelnemers, een prachtig resultaat, het wolkje is er, en wel meer dan ooit 🙂

Voor gisteren was ik er nog maar één keer in geslaagd om een derde plaats te behalen, enkele jaren terug in Kortrijk, op een deelnemersveld van 77 wielrenners. Heel de wedstrijd reed ik voorop, ik had een echte superdag, net als gisteren.

Vanaf de start vonden er onmiddellijk enkele demarrages plaats. Twee wielrenners slaagden er na vijf kilometer in om een kleine bres te slaan, het peloton twijfelde, ik ook …, tot het moment dat Peter Moortgat me influisterde om achter de twee te gaan. Hij liet het gat vallen, het peloton bleef twijfelen en ik slaagde erin om de twee leiders bij te benen. Merci Peter, want dit was de juiste ontsnapping.

Vrij snel reden we een mooie voorsprong samen van een dertigtal seconden. Drie man tegen het peloton was echter zoals David tegen Goliath … Op het einde van de eerste ronde was de voorsprong al verkleind tot een handvol seconden …

Gelukkig kwam niet het gehele peloton terug, maar wel een select groepje van 15 wielrenners. We slaagden er alle drie in om ons wagentje aan te hangen, en onmiddellijk begonnen we rond te rijden.

Het was echt zalig om in dit groepje te koersen: er werd vlot overgenomen, er werd stevig doorgereden, en toch zat ik echt relaxed te koersen. Al vrij snel groeide onze voorsprong tot één minuut, anderhalve minuut, twee minuten … Voor de toeschouwers was het vrij snel duidelijk dat de winnaar in ons groepje te zoeken was.

Vanaf de derde laatste ronde was het gedaan met mooi rondrijden … de bom werd in ons groepje geworpen door een stevige demarrage op de beklimming. Gelukkig kwam alles weer samen, maar vanaf dan werd de ene demarrage gevolgd door de andere …

Opvallend was wel dat iedereen heel attent was, en haast onmiddellijk reageerde op elke demarrage. Een sprint lag in het verschiet.

Van zodra we in de laatste ronde de beklimming achter de kiezen hadden, wist ik dat ik mee streed voor een top tien plaats. Het zou echter nog beter uitdraaien 🙂

Zoals elke sprint was ook deze sprint een vrij zenuwachtig gedoe. Vrij lang zag het er naar uit dat ik ingesloten zou blijven, tot op het moment dat ik links van mij een gaatje zag waar ik me nog net kon induwen. Plots was ik in derde positie aan het sprinten. Nog even leek het erop dat ik deze derde plaats zou moeten afgeven, want de eerste twee weken steeds verder uit naar links zodat ik in de goot belandde, maar gelukkig kwam er niemand meer over en kwam ik met opgestoken hand de finish over. De tranen stonden in mijn ogen toen ik mij in de handen van mijn allerliefste stortte.

Een derde plaats, ik kan het nog steeds niet geloven 🙂