Eén uur, dertig minuten, vijfenveertig seconden, best wel een scherpe tijd voor mijn eerste duathlon.
Een duathlon waarbij alles vlotjes verliep: de eerste vijf kilometer lopen zat ik in een groepje die een mooi tempo liep, waardoor ik na 19 minuten reeds in de wisselzone zat. Als ik goed kan rekenen, dan betekent dat dat we gelopen hebben tegen meer dan 15 kilometer per uur.
Man, je kan je niet voorstellen wat voor een gevoel je krijgt als je na het lopen op je fiets springt. Het is onbeschrijfelijk. Ik had zo een gevoel van: eindelijk fietsen, nu gaan we er een lap op geven 🙂 En dat was het ook wel een beetje: de dertig kilometer in een kleine 49 minuten, dus deze afstand tegen een 37 kilometer per uur afgelegd. Ik wist niet dat ik zo goed kon tijdrijden 🙂
De laatste wissel was echter iets problematischer: nadat ik mijn koersschoenen ingeruild had voor mijn loopschoenen, voelde ik direct een lichte pijn aan mijn linkervoet. Bovendien dachten mijn benen nog dat ze op de fiets zaten, waardoor het de eerste twee kilometer echt niet vlot vooruitging. Gelukkig slaagde ik erin me te herstellen en zo iemand te volgen aan een mooi tempo. Ondanks het minder goede gevoel tijdens deze laatste vijf kilometer, liep ik er slechts een kleine 23 minuten over, dus ik haalde toch nog een gemiddelde van 13 per uur.
Het uiteindelijke resultaat: 35 op 80 deelnemers. Conclusie: Dit smaakt naar meer 🙂
Tot slot nog een pluim voor de vlekkeloze organisatie. Hier kunnen heel wat wielerwedstrijden nog een lesje van leren!
